Δεν είναι μόνο η Βόρεια Κορέα που αναγκάζει τον Τραμπ να αντιδράσει με «πυρ και οργή». Το πλεόνασμα του εμπορικού «γίγαντα» της Ευρώπης έχει προκαλέσει το μένος του Αμερικανού προέδρου, φουντώνοντας την «κόντρα» μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου.
Με βάση τα στοιχεία Ιουνίου, το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας συνεχίζει να αυξάνεται, αγγίζοντας υψηλά δεκαμήνου, στα 21,2 δισ. ευρώ.
Αυτό συμβαίνει, διότι το ποσό των γερμανικών αγαθών που πωλήθηκαν σε αγορές του εξωτερικού ανήλθε στα 104,9 δισ. ευρώ, την ώρα που το ποσό των εισαγομένων αγαθών ήταν σημαντικά μικρότερο, στα 83,7 δισ. ευρώ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η πλάστιγγα του εμπορικού ισοζυγίου κλίνει προς τις εξαγωγές – αποτελούν εξάλλου τη βασική κινητήριο δύναμη στην οποία στηρίζεται το «θαύμα» της γερμανικής οικονομίας.
Εξαιτίας αυτού του πλεονάσματος – όπως και του πλεονάσματος που εμφανίζει ο γερμανικός προϋπολογισμός, την ώρα που οι χώρες του Νότου παλεύουν με χρόνια ελλείμματα – η Γερμανία έχει δεχθεί έντονη κριτική, τόσο από τους Ευρωπαίους εταίρους της, όσο και από τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, όπως η Αμερική, το έλλειμμα της οποίας είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο.
Το 2016, ανήλθε στα 452 δισ. δολάρια (386 δισ. ευρώ), σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερο, σε σύγκριση με το έλλειμμα της Βρετανίας, που είναι το δεύτερο μεγαλύτερο παγκοσμίως. Γι’ αυτό και εξαπολύει μύδρους εναντίον της Γερμανίας για το εμπορικό της πλεόνασμα, που πέρυσι ανήλθε σχεδόν στα 300 δισ. δολάρια και είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο, έχοντας ξεπεράσει ακόμη και την άλλοτε πρωταθλήτρια Κίνα, που είχε πλεόνασμα 200 δισ. δολαρίων.
Βέβαια, οι λύσεις που προτείνει η Ουάσιγκτον -όπως για παράδειγμα να μπλοκάρει τις πωλήσεις γερμανικών αυτοκινήτων στις ΗΠΑ- δεν δίνουν απάντηση στα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας.
Το γεγονός όμως είναι ότι οι Γερμανοί αποταμιεύουν υπερβολικά και ξοδεύουν πολύ λίγα. Και αυτή η τακτική δεν συνάδει με τη «σταυροφορία» του Βερολίνου υπέρ του ελεύθερου εμπορίου.
Χάρη όμως στην ανταγωνιστικότητα των γερμανικών εξαγωγών, η Γερμανία αναδύθηκε από τις στάχτες του πολέμου, αλλά και από τη δίνη της ευρωπαϊκής κρίσης, καταφέρνοντας να μεταμορφωθεί από τον «ασθενή» της Ευρώπης στη μεγαλύτερη οικονομία, εντυπωσιάζοντας με τις επιδόσεις της.
Δεν μπορεί όμως το Βερολίνο να κλείνει εσαεί τα μάτια μπροστά στις ανισορροπίες. Διότι δεν λογοδοτεί μόνο στους πολίτες της χώρας, αλλά και στους Ευρωπαίους εταίρους και τη διεθνή κοινότητα, που επανειλημμένως προειδοποιούν για τους κινδύνους λόγω των μεγάλων ανισορροπιών.
Αγγελική Κοτσοβού,
«Ναυτεμπορική»
