Την απουσία εθνικών δράσεων στήριξης από τις κυβερνήσεις της ΕΕ προς τους εργαζόμενους στις μεταφορές που έχουν δεχθεί τεράστιο πλήγμα από την πανδημία του κορωνοϊού, ανέδειξε η Ευρωβουλευτής Έλενα Κουντουρά στην παρέμβασή της στην TRAN, κατά την παρουσίαση της μελέτης για λογαριασμό του Ευρωκοινοβουλίου με θέμα το μέλλον των μεταφορών στο πλαίσιο του σχεδίου ανάκαμψης.
Η κα Κουντουρά εντόπισε ότι στη συγκεκριμένη μελέτη, που αναλύει ουσιαστικά την αποτύπωση των δράσεων στήριξης μέσω των εθνικών σχεδίων ανάκαμψης των κρατών-μελών στον κλάδο των μεταφορών, το κοινωνικό κομμάτι στήριξης των μεταφορών είναι σχεδόν ανύπαρκτο με ελάχιστες δράσεις για τη δίκαιη και προσβάσιμη κινητικότητα των επιβατών στα μέσα μεταφοράς.
Ενώ ούτε μία δράση δεν έχει προβλεφθεί, όπως ανέδειξε η Ευρωβουλευτής, για τη στήριξη των εργαζομένων στις μεταφορές -οδηγών φορτηγών και λεωφορείων, ναυτεργατών, οδηγών ταξί, πληρωμάτων αεροπορικών εταιρειών- που είτε εργάστηκαν σε αντίξοες συνθήκες για την εξυπηρέτηση του κοινού καθ’ όλη τη διάρκεια της οξύτατης κρίσης της πανδημίας, ή απολύθηκαν και βρέθηκαν στην ανεργία λόγω της παράλυσης του μεταφορικού έργου σε ορισμένους κλάδους.
Η απουσία αυτών των μέτρων στήριξης αποτυπώνεται στο τεράστιο σήμερα έλλειμμα προσωπικού στους κλάδους των μεταφορών και του τουρισμού, που έχει μεταξύ άλλων οδηγήσει και στη χαώδη κατάσταση στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια, με σημαντικές καθυστερήσεις πτήσεων.
Η κα Κουντουρά ζήτησε από τους συντάκτες της μελέτης συγκεκριμένα παραδείγματα δράσεων που θα μπορούσαν να ενταχθούν στα εθνικά προγράμματα και να εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις για την ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών εργασίας στις μεταφορές αλλά και για τη στήριξη των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Ολόκληρη η παρέμβαση της Έλενας Κουντουρά
Η εικόνα είναι ιδιαίτερα ανησυχητική.
Η ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς, η βελτίωση των υπηρεσιών, η ασφάλεια, η ευκολία χρήσης αλλά και η μετάβαση σε μηδενικούς ρύπους θα έπρεπε να είναι ψηλά στις προτεραιότητες των κρατών μελών. Τα οφέλη είναι πολλαπλά, για το περιβάλλον, την υγεία, την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής κυρίως στα αστικά κέντρα. Οι δράσεις για τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι απογοητευτικά λίγες, σχεδόν απούσες.
Επίσης, το κοινωνικό κομμάτι των μεταφορών είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Στην προτεραιότητα “Δίκαιη και προσβάσιμη κινητικότητα και δικαιώματα των επιβατών” εντοπίζονται μόνο 5 δράσεις ενώ στην προτεραιότητα “Βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ελκυστικότητα της εργασίας στον κλάδο μεταφορών” δεν εντοπίζεται ούτε μία δράση.
Εικοσιεπτά κυβερνήσεις και ούτε μία δεν θεώρησε ως προτεραιότητα την βελτίωση των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων στις μεταφορές: οδηγοί φορτηγών και λεωφορείων, ναυτεργάτες, οδηγοί ταξί, πληρώματα αεροπορικών εταιριών. Αυτοί οι εργαζόμενοι που χτυπήθηκαν πιο σκληρά από την πανδημία, που για να εξυπηρετηθούμε όλοι εμείς και να μην μας λείψουν αγαθά, αναγκάστηκαν να δουλεύουν υπό αντίξοες συνθήκες, αποκλείστηκαν σε τρίτες χώρες χωρίς να μπορούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Και δεκάδες χιλιάδες εξ αυτών έμειναν χωρίς εργασία και δικαιώματα γιατί ορισμένα μέσα, όπως τα αεροπλάνα σταμάτησαν το μεταφορικό τους έργο σχεδόν ολοκληρωτικά.
Για αυτούς τους εργαζόμενους, οι 27 κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να προτείνουν ούτε μία δράση για την ανακούφισή τους. Και σήμερα βλέπουμε τον αντίκτυπο αυτό, στις τεράστιες ελλείψεις προσωπικού σε όλη την Ευρώπη σε τομείς που συνδέονται με τον τουρισμό και τις μεταφορές, με αποτέλεσμα τις εικόνες χάους και καθυστερήσεων στις πτήσεις σε πολλά ευρωπαϊκά αεροδρόμια.
Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω για ποιο λόγο το κοινωνικό κομμάτι είναι ανύπαρκτο και να μας δώσετε συγκεκριμένα παραδείγματα δράσεων που θα μπορούσαν να ενταχθούν στα εθνικά προγράμματα για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στις μεταφορές αλλά και για τη στήριξη των μέσων μαζικής μεταφοράς.
